Κάστρο της Ναυπάκτου

POI Description:

Η παραθαλάσσια πολιτεία της Ναυπάκτου, από τους Δωριείς, Λοκρούς, Αθηναίους, Μεσσηνίους, Αχαιούς, Θηβαίους, Μακεδόνες, Αιτωλούς, Ρωμαίους, έως τους θαλασσοκράτορες Ενετούς και τους Οθωμανούς, συνιστούσε σημαντικό λιμάνι στους θαλάσσιους και οδικούς άξονες, λόγω της στρατηγικής της θέσης στην είσοδο του Κορινθιακού κόλπου. Στην δυτική απόληξη του όρους Ριγάνι, δεσπόζει το επιβλητικό κάστρο της, ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά μνημεία οχυρωματικής αρχιτεκτονικής. Κτισμένο αμφιθεατρικά, περικλείει την κορυφή, τις κλιτύες του λόφου και το βενετσιάνικο λιμανάκι.
Η πόλη οχυρώνεται αρχικά τον 5ο αι. π.Χ. Η μεσαιωνική οχύρωση κάλυψε την αρχαία, η οποία ήταν όμως μεγαλύτερη προς τα ανατολικά. Τον 10ο– 11ο αι. υψώνεται το βυζαντινό κάστρο στην κορυφή του λόφου, όταν η Ναύπακτος αναδείχθηκε σε πρωτεύουσα του Θέματος Νικοπόλεως.
Το 1407 οι Ενετοί, καταλαμβάνοντας το Βενέτικο (1407-1499, 1η περίοδος Ενετοκρατίας), προχώρησαν στον σχεδιασμό ενιαίου αμυντικού οχυρωματικού συστήματος, συμπεριλαμβάνοντας πόλη και λιμάνι. Το 1499 ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Β’, καταλαμβάνει τη Ναύπακτο (1499-1687, 1η περίοδος Οθωμανοκρατίας), που γίνεται έδρα σαντζακίου με το όνομα Inebahti (Ινέμπαχτι). Ακολουθεί η επανακατάληψη το 1687 από τον στρατηγό Φραγκίσκο Μοροζίνι (1687-1699, 2η περίοδος Ενετοκρατίας) και το 1699, περνά στους Οθωμανούς (1699-1829, 2η περίοδος Οθωμανοκρατίας), που ενισχύουν τα τείχη και προσαρμόζονται στις νέες αμυντικές ανάγκες των πυροβόλων όπλων.
Στις 18 Απριλίου 1829, οι ΄Έλληνες πατούν το κάστρο και η πόλη ενσωματώθηκε στο νέο Ελληνικό κράτος.